ستاره سیاه

       چای نوشیدیم و

       سیگار کشیدیم و

       شب‌ را به خنده صبح کردیم

       امّا سرپناهی نداشتیم

       ــ تخت‌مان زمین بود و

       ملافه‌مان آسمان.

       چه می‌گفتیم

       وقتی زمستان

       در قلب‌مان خانه کرد؟

       سیگار می‌کشیدیم و

       برای هم‌دیگر از تبعیدگاه‌‌ می‌گفتیم

       ــ از رسم‌ها

       از آینده‌ی دست‌ها

       از گذشت‌ها.

       بعد قسم خوردیم

       که هرچه زمان گذشت

       ما نگذریم از زخم‌مان

       ــ از سیگارکشیدن‌مان

       از شادی و عاشقی‌مان.

       ستاره‌‌ی کم‌سویی به ما رسید و

       راه‌مان دوتا شد

       رو برگرداندیم و

       دست را برای بدرود بالا بُردیم

       چیزی

       ــ مُدام ــ

       در چشم‌مان می‌چرخید

       چیزی

       ــ مُدام ــ

       در قلب‌مان کوچک می‌شد.

از محمود درویش