رفیق!
مرا ببخش که حنجره ام
خونیست
زیرا خروس های قبیله مغلوبم را
در آستانِ سرخِ سَحَر
سر بریده اند
اینک
من در خروسخوانِ خون تبارم
میخوانم
علی میرفطروس
کتاب:آوازهای تبعیدی
مجالی نیست تا برای گیسوانت جشنی بپا کنم
که گیسوانت را یک به یک
شعری باید و ستایشی
دیگران
معشوق را مایملک خویش می‌پندارند
اما من
تنها می‌خواهم تماشایت کنم
در ایتالیا تو را مدوسا صدا می‌کنند
به خاطر موهایت
قلب من
آستانه ی گیسوانت را، یک به یک می‌شناسد
آنگاه که راه خود را در گیسوانت گم می‌کنی
فراموشم مکن!
و بخاطر آور که عاشقت هستم
مگذار در این دنیای تاریک بی تو گم شوم
موهای تو
این سوگواران سرگردان بافته
راه را نشانم خواهند داد
به شرط آنکه، دریغشان مکنی...
پابلو نرودا
مشتی کلمه مانده بود