‌
دلتنگی‌های آدمی را
باد ترانه‌ای می‌خواند
رؤیاهایش را آسمانِ پُرستاره نادیده می‌گیرد
و هر دانه‌ی برفی،
به اشکی نریخته می‌مانَد

سکوت
سرشار از سخنانِ ناگفته است
از حرکاتِ ناکرده
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نیامده

در این سکوت
حقیقتِ ما نهفته است
حقیقتِ تو و من...

‌
مارگوت بیکل
ترجمه‌: احمد شاملو و محمّد زرین‌بال